بسیاری از شهرهای بزرگ دنیا در سال‌های اخیر به استقبال مفهوم «شهر هوشمند» رفته‌اند. برای رسیدن به امکانات و اهداف خانه هوشمند نیازمند وجود انواع حسگر هستیم تا با گرفتن اطلاعات از آن‌ّها درک بهتری از وضعیت کنونی خانه داشته باشیم و از این اطلاعات برای پیش‌بینی وضعیت آتی استفاده کنیم. برای افزایش مدیریت در ایمنی یک ساختمان وجود حسگرهای مختلف حسگرهای نشت آب، حسگرهای دود و حرارت و حسگر گاز منو اکسید کربن ضروری خواهد بود. پیدایش مفاهیم خانه هوشمند و اینترنت اشیاء از همگرایی فناوری‌های چهارگانه نانو، فناوری‌های زیستی، شناختی و فناوری اطلاعات سرچشمه می‌گیرد که با نام فناوری‌های همگرا شناخته می‌شوند. به جرات می‌توان حسگرها و نانوحسگرها را یکی از اصلی‌ترین ارکان در مبحث خانه هوشمند و اینترنت اشیاء دانست.
امروزه از حسگرهایی با حساسیت بالا و دقیق‌تر، کوچک‌تر و دارای قابلیت‌های بیشتر استفاده می‌شود به طوری که در برابر مقادیر ناچیزی از گاز، گرما و یا تشعشع حساس‌اند. نانوحسگرها که از همگرایی حداقل دو فناوری از فناوری‌های چهارگانه توسعه می‌یابند، حسگرهایی در ابعاد نانومتری هستند که به خاطرکوچکی و نانومتری بودن ابعادشان، دقت و واکنش‌پذیری بسیار بالایی دارند که حتی نسبت به حضور چند اتم از یک گاز هم عکس‌العمل نشان می‌دهند.
گزارش کوتاه صنعتی «نانوحسگرهای تشخیص و اندازه‌گیری گاز دی‌اکسید کربن» درباره نانوحسگرهای گازی توضیح می‌دهد و با نگاهی متفاوت و جذاب به اهمیت و ارتباط فناوری‌های همگرا در هوشمندسازی نانوحسگرهای گازی می‌پردازد.
